කලා සයුර කිමිද ජීවිතය සොයා ගිය ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න

සරසවි කෙත දැනුමෙන් මතු නොව සෞන්දර්ය කලා සම්ප‍්‍රදායන්ගෙන් ද සුපෝෂණය කොට නව මංපෙත් හෙළි පෙහෙළි කළ ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර සරසවියේ ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න විද්වතා විද්‍යෝදය භූමියෙන් තාවකාලික ව සමුගෙන යන්නේ ඔහුගේ නිර්මාණාවලියේ සහ සිය ගුරු ජීවිතයේ සුවඳ අප වෙත ශේෂ කොට තබමිනි.

විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය, ශී‍්‍ර ලංකාව මතු නො ව, කරදිය වළල්ලෙන් එපිට සහෘදයන්ගේ ද හද බැඳගත් ජයවර්ධනපුර සරසවියේ සිංහල හා ජනසන්නිවේදන අධ්‍යයනාශයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් සරසවිය වෙනුවෙන් ඉටු කළ නොනිමි මෙහෙවර පිළිබ`ද ව දිගහැරෙන සහෘදය සටහනකි මේ.

පර්යේෂක ලේඛකයකු, කවියකු, ගේයපද රචකයකු, චිත‍්‍රපට අධ්‍යක්ෂකවරයකු ලෙස තම ජීවන මංපෙත පුරා සැරිසරූ මේ මොහොතේත් සැරිසරන අපූර්වත්වයෙන් යුතු සො`දුරු නිර්මාණකරුවෙකි, මහැදුරු සුනිල් ආරියරත්න. සිය ජීවන මංපෙතෙහි සොඳුරුතා විශ්වවිද්‍යාලයේ සිය සිසු දරුවනට පමණක් නො ව සමස්ත ජන සමාජය වෙත පිරිනමන ආකාරයෙහි විවිධතා නිසා ම ඔහු අප සැමගේ ද සහෘදයෙක් වන්නේ ය.

නිසර්ගසිද්ධ කලා කෞශල්‍යයකින් සහ විස්මිත ප‍්‍රතිභාවකින් යුතු මේ මිනිසා 1949 වර්ෂයේ ජූලි 28 වැනිදා නුගේගොඩ දී මෙලොව එළිය දුටුවේ ය. අනතුරුව නුගේගොඩ සාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයෙන් සිය විදු ඇස හෙළි කර ගන්නට අතපොත් තැබී ය.

හැදෙන ගහ දෙපෙත්තෙන් දැනේ ය යන ආප්තෝපදේශය සත්‍යයක් ම බව තහවුරු කරමින් ඔහු තම නිර්මාණ ප‍්‍රතිභාව ප‍්‍රථමවරට සමාජගත කරනුයේ සිය පාසලෙන් ම ය. ඒ දොළොස්වන වියේ දී එ නම් 1961 දී අහිංසකයෝ නමින් කෙටිකතා සංග‍්‍රහයක් පළ කිරීමෙනි. ඉන් අනතුරුව අපි ඔක්කොම නම් වූ කාව්‍ය සංග‍්‍රහයක් 1963 දී ද අලකේශ්වර නමින් ඓතිහාසික නවකතාවක් 1964 දී ද සියොතුන්ට රැුකවල් නමින් කාව්‍ය කෘතියක් 1967 දී ද මුද්‍රණයෙන් ප‍්‍රකාශයට පත් කෙළේ ය.

නාට්‍ය නිර්මාණ කෙරෙහි ආරියරත්නයන්ගේ සිත ඇදී යන්නේ ද ළමා වියේ දී ම ය. 1960 දී පමණ එ නම් වයස අවුරුදු 11 දී අමල් බිසෝ නමින් නාට්‍යයකට පෙළක් රචනා කොට තිබේ. එසේ ම තම අසල්වැසි සගයන් සමග එක් ව නාට්‍ය නිෂ්පාදන කාර්යයෙහි ද නිරත ව තිබේ. ඉනික්බිති සාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයේ දී කුමාරතුංග මුනිදාසයන්ගේ ‘ම`ගුල් කෑම’ කෘතිය ඇසුරෙන් නාට්‍ය පෙළක් ද රචනා කෙළේ ය. පසුව තම දෙටු සොයුරා වූ තිලකරත්න කුරුවිට බණ්ඩාරයන් විසින් රචනා කරන ලද දෙන දෙයියෝ නාට්‍යයෙහි නිෂ්පාදන කාර්යය සිදුකරනුයේ ද සුනිල් ආරියරත්නයන් පාසල් ශිෂ්‍යයකු ව සිටිය දී ම ය.

තාරුණ්‍යයට පිවිසෙන සුනිල්, සරසවි සිහිනය සැබෑ කර ගනු වස් පිවිසෙන්නේ එවක විද්‍යෝදය නමින් හැඳින්වුණු වත්මන් ශ‍්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට යි. එයින් සිප්සතර ලබාගන්නා සුනිල් ආරියරත්න නම් උපාධි අපේක්‍ෂකයා 1971 වර්ෂයේ දී සරසවි අධ්‍යාපනය නිමාකරනුයේ සිංහල විෂයට ශාස්ත‍්‍රවේදී ගෞරව ප‍්‍රථම පන්ති සාමර්ථ්‍යයකට හිමිකම් කියමිනි.

සරසවි ශිෂ්‍ය ජීවිතයේ දී නිර්මාණාත්මක ශක්‍යතාව තවදුරටත් ඔපවත් කරගත් ආරියරත්න 1969 වර්ෂයේ දී ජීවිතය ගීතයක් වේවා නමින් නවකතාවක් ලියා පළ කළේය. ඉනික්බිති බුද්ධදාස ගලප්පත්ති, ජයලත් මනෝරත්න සුසංයෝගයෙන් 1971 දී ‘දොළොස් මහේ පහන’ නමින් කාව්‍ය කෘතියක් ද එළිදක්වන ලදි.

1972 වර්ෂයේ දී සුනිල් ආරියරත්න සිය විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය ජීවිතය ආරම්භ කරනුයේ කැලණිය සරසවියේ තාවකාලික කථිකාචාර්යවරයකු වශයෙනි. කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ සෞන්දර්ය අධ්‍යයන ආයතනයේ බාහිර කථිකාචාර්යවරයකු වශයෙන් ද (1975-1976) වසරකට අධික කාලයක් සේවය කිරීමෙන් පසු යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයට ගියේ ය. කථිකාචාර්යවරයකු ලෙස 1976-1979 දක්වා වූ පුරා වසර තුනක කාලයක් එහි සේවය කිරීමෙන් නව අත්දැකීම් සමුදායක් ලබාගැනුමට ආරියරත්නයන්ට ඉඩහසර විවර විය. සිය නිර්මාණ ජීවිතයේ ද සුවිශේෂ අවස්ථා සනිටුහන් කරමින් 1979 දී උතුරින් සමුගන්නා හෙතෙම නැවත වරක්් කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ අධ්‍යයන කාර්ය මණ්ඩලයට එක්වන්නේ ස්ථිර සහකාර කථිකාචාර්යවරයකු වශයෙනි.

1979 – 1985 කාල සීමාවේ දී එහි ඉගැන්වීම් හා පර්යේෂණ කටයුතුවල නියැලෙමින් සිටින අතර 1985 දී කථිකාචාර්යවරයෙකු ලෙස ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ කාර්යමණ්ඩලයට එක්වීමේ වාසනාව ඔහුට උදා විය.

තම සරසවි දිවිය ඇරඹූ විශ්වවිද්‍යාලයෙහි ම ස්මරණ සමගින් සුනිල් ආරියරත්නයන් එහි ම ආචාර්යවරයකු ලෙස සිය යුතුකම ඉටුකිරීමට පැමිණීම සුවහසක් වූ විද්‍යාර්ථීන්ගේ අපමණ අමන්දානන්දයට හේතු වූ බව අමුතුවෙන් කිවයුත්තක් නොවේ. ඒ ඔහුගේ දෛවය යි.

සුනිල් ආරියරත්නයන්ගේ ජීවිතයේ ස්වර්ණමය යුගය විදුදය යුගය වූවාට කිසිදු සැකයක් නැති බව මගේ හැ`ගීම යි. කථිකාචාර්යවරයකු ලෙස සේවයට බැෙ`දන ආරියරත්න මහතා ඉතා ම කෙටි කාලයකින් එනම් කථිකාචාර්ය පදවිය ලැබ වසර පහකින් පමණ 1989 දී සහාය මහාචාර්යවරයකු ලෙස ද, 1994 දී මහාචාර්යවරයකු ලෙස ද, 2000 වසරේ දී ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්යවරයකු ලෙස ද, සිය විශ්වවිද්‍යාල ගුරු ජීවීතයේ යා හැකි උපරිම දුර ගමන් කළේ ය. 2000 වසරේ දී ලැබූ ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය පදවිය 2015 පෙබරවාරි 28 වන තෙක් ම අප‍්‍රතිහත ධෛර්යෙන් හා කැපවීමෙන් යුතු ව තම කාර්යය ඉටුකිරීම පිණිස ම යොදා ගත්තේ ය. සිය මහාචාර්ය පදවියට පිවිසෙන විට එවක විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියේ සිටි ලාබාලතම මහාචාර්යවරයා වූයේ ද මෙතුමා ය.

ප‍්‍රවීණ ගුරුවරයකු ලෙස ප‍්‍රකට සුනිල් ආරියරත්නයන් නිසා ම විශ්වවිද්‍යාලයට පැමිණ සිංහල විෂය හදාරන ශිෂ්‍යයෝ අදටත් විශ්වවිද්‍යාලයේ දී අපට හමුවෙති. ශිෂ්‍ය ප‍්‍රජාව එසේ ආරියරත්නයන් හ`දුනාගත්ත ද සුවහසක් වූ රසික ජනතාව එතුමා හ`දුනාගන්නේ අපූුර්වත්වයෙන් හා ප‍්‍රතිභා ශක්තියෙන් පිරිපුන් ගේය පද නිර්මාණකරුවකු ලෙස ය. පන්ති, ජාති, කුල, ආගම්, බාල, මහලු, තරුණ කිසිදු භේදයකින් තොර ව ඔහුගේ ගේය පද නිර්මාණ රසවිඳ ගත හැකි ය. අප සියලු දෙනා ඔහු වෙත බැඳෙන ප‍්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ ද එය යි. මෙතුමා අතින් ලියැවුණු රසාලිප්ත අර්ථපූර්ණ සෞන්දර්යෙන් හෙබි ගේ්ය රචනා ප‍්‍රමාණය ගණනය කළ නොහේ.

එහි දී සුනිල් ආරියරත්නයන් හා නන්දා මාලිනී සුසංයෝගය සහෘදය හදවත් ඒකාත්මික කරවූවක් ම විය. පහන් කන්ද (1983), යාත‍්‍රා (1984), පෙම්බර ලංකා (1990), මධු බ`දුන් (1994), අ`ඩහැරය (2004), ශ්වේත රාත‍්‍රිය (2012) එසේ රචිත ගීත ඇතුළත් කැසට්පට, සංගත තැටි හා ශ‍්‍රව්‍ය දෘශ්‍ය තැටි විශාල ප‍්‍රමාණයෙන් කිහිපයක් පමණි. මේ හැරෙන්නට අමරදේව, වික්ටර්, සනත්, මාලනී, නීලා, අබේවර්ධන, නිරංජලා, චන්ද්‍රලේඛා, ප‍්‍රදීපා, කපුගේ, මර්වින්, සෝමතිලක වැනි සමකාලීන විශිෂ්ට සංගීතඥයන්ගේ – ගායකයන්ගේ පරපුරට ද කසුන්, දයාන්, නිරෝෂා, රොහාන් වැනි නව පරපුරේ ගායකයනට ද ගී නිර්මාණයෙන් මෙතුමා දායක වන්නේ ඉතා නිහතමානි ව ය.
ගේයපද සාහිත්‍යය පමණක් නොවේ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන්ගේ පර්යේෂණ ද පාඨකයා නව ලොවකට කැඳවයි. ශාස්ත‍්‍ර ගවේෂකයකු ලෙසින් කිසිවකු අත නොගැසූ ක්ෂේත‍්‍ර සොයා යාමට ඔහුට ඇත්තේ සහජ බුද්ධියකි. මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් නිරත වූ ඇතැම් පර්යේෂණ එතෙක් මෙතෙක් ශී‍්‍ර ලංකාවේ සිදුකළා වූ ප‍්‍රථම පර්යේෂණ ම විය. ඒවායෙහි ඇති කාලෝචිත බව සහ වැදගත්කම හේතු කොට ගෙන එසේ බිහිකළ පර්යේෂණ කෘති රාශියක් ම රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානයන්ගෙන් පිදුම් ලැබීමට ද හේතු විය.

බයිලා කපිරිඤ්ඤා විමර්ශනයක් (1985), ග‍්‍රැමෆෝන් ගී යුගය (1986), කැරොල් පසම් කන්තාරු (1987) නම් වූ සංගීත පර්යේෂණ ද මහින්ද ප‍්‍රබන්ධ (1987), මානවසිංහ ගීත ප‍්‍රබන්ධ (1991), පුරාණ සිංහල නාඩගම් පිටපත් සංස්කරණ (කෘති පහකි, 1996), ගාන්ධර්ව අපදාන (කෘති පහකි, 1997) සිංහල චිත‍්‍රපට ගීතාවලිය (2008, 2009) යනාදී සංස්කරණ ඇතුළු ව පර්යේෂණ සහ ප‍්‍රකාශන හැටකට ආසන්න ප‍්‍රමාණයක් ලියා පළකර තිබේ.
එයින් බයිලා කපිරිඤ්ඤා විමර්ශනයක් 1985 වර්ෂයේ දී ද ග‍්‍රැමෆෝන් ගී යුගය, 1986 වර්ෂයේ දී ද මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන් සමග එක්ව කළ යෙර්මා පරිවර්තනය 1994 දී ද මකරන්ද ගේය කාව්‍ය සංග‍්‍රහය 2000 වර්ෂයේ දී ද විසිතුරුය ? අහස ගේය කාව්‍ය සංග‍්‍රහය 2008 දී ද රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබුවේ ය. ඔහු මේ සියලු ජයග‍්‍රහණ හිමි කරගත්තේ විදුදය සෙවණේ දී බව මා සඳහන් කරන්නේ ඉමහත් අභිමානයෙනි. මේ සම්මාන ලැබීමේ ගෞරවයෙන් අඩක් ඔහු හිමිකර දී ඇත්තේ ශි‍්‍ර ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට ය යනු මගේ හැ`ගීම යි.

මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් සිංහල සාහිත්‍යයෙහි ප‍්‍රගමනයට පමණක් නොව දෙමළ සාහිත්‍යයයේ ප‍්‍රගමනය උදෙසා ද දායක වූයේ ය. ඔහු මව් බිමට අපුල වූ කල 1989 වසරේ දී මදුරාසියට ගොස් දෙමළ භාෂාව හැදෑරුවේ ය. එහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස 1991 දී දෙමළ සාහිත්‍ය ඉතිහාසය නමින් පර්යේෂණ ග‍්‍රන්ථයක් ලියා පළකරමින් දෙමළ සාහිත්‍ය පිළිබ`ද ග‍්‍රන්ථකරණයට පිවිසියේ ය. ඉන් අනතුරුව දෙමළ චූල සාහිත්‍ය කෘති නාම කෝෂය නම් වූ පර්යේෂණ ග‍්‍රන්ථයත් (1991), සිතුවම් සහිත දෙමළ ජනකතා පරිවර්තනය, (1994) දෙමළ රාමායණය පරිවර්තනය (1994), දෙමළ සිංහල හෝඩි පොත (1995), දෙමළ අකුරු ලිවීම, දෙමළ ප‍්‍රස්තාව පිරුළු 1000 සිංහලෙන් පරිවර්තන, දෙමළ බෞද්ධයා (2006) දෙමළ මහදැනමුත්තා හෙවත් ගුරු පරමාර්ථ (2013), දෙමළ නිසොල්ලාසය හෙවත් මදනකාම රාජ කතා (2013) ආදි වූ සුවිසල් ග‍්‍රන්ථ රාශියක් ලියා පළ කළේ හැබෑ ජාතික සමගියට ඔහුට හැකි ප‍්‍රමාණයෙන් දායක වෙමිනි. මෙම මෙහෙවර වෙනුවෙන් හින්දු සංස්කෘතික අමාත්‍යාංශයෙන් 1992 තමිළ්මණී (දෙමළ සීනුව) යන ගෞරව නාමය ද, 1994 වර්ෂයේ දී තරුණ හින්දු සංස්කෘතික සංගමය විසින් තමිළ්මාමණී’ (දෙමළ මැණික) යන ගෞරව නාමය ද පිරිනමන ලදී.

මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් ජන්ම උරුමයෙන් ලද තවත් කලාංගයක් වූයේ සිනමාවේදය යි. සරසවි විද්‍යාර්ථියකු ව සිටිය දී ම සුනිල් ආරියරත්නයන් සිනමා අධ්‍යක්ෂණයට අත්පොත් තැබුවේ 1970 දී සරාගී නම් වූ කෙටි චිත‍්‍රපටයෙනි. දුෂ්කර ක‍්‍රියා (1976) සහ බෝසත්වරු අනෙක් කෙටි චිත‍්‍රපට වූ අතර එදා මෙදා තුර එතුමා චිත‍්‍රපට 20කට අධික ප‍්‍රමාණයකට සිය දායකත්වය ලබා දී තිබේ. එයින් සිරිබො අය්යා, මුහුදු ලිහිණි, සුදු සෙවණැලි, උත්පලවණ්ණා, යන සිනමා නිර්මාණ ජාත්‍යන්තර චිත‍්‍රපට උලෙළවල දී ශ‍්‍රී ලංකාව නියෝජනය කොට තිබේ.

1978 අනුපමා චිත‍්‍රපටයෙන් ඇරඹි අධ්‍යක්ෂණ කාර්යය අතර සිරිබො අයියා, බඹා කෙටූ හැටි’, ‘කැළෑ මල්’, ‘ක‍්‍රිස්තු චරිතය’ ‘සුදු සෙවණැලිි, ‘උත්පලවණ්ණා’, ‘කුසපබා’, යන සිනමා නිර්මාණයන් සිනමා පේ‍්‍රක්ෂකයන්ට අමතක නොවන මතකයන් ශේෂ කළ කලා කෘති ය. චිත‍්‍රපට නිර්මාණය ඔහුගේ ලෙයට කැවී ඇති සැටියකි. සිය ජීවිතයට මේ විෂයෙන් නම් ඔහු විශ‍්‍රාමයක් නොදෙන්නා සේ ය. මේ දිනවල පත්තිනි නමින් රූගත ඔහුගේ නවතම සිනමා නිර්මාණය ඊට සාක්‍ෂි දරයි.

සිනමාවත් ගේය පද කලාවත් මෙතරම් විශිෂ්ට අන්දමින් එක් තැන් කළ වෙනත් නිර්මාණකරුවකු මෙකී ක්‍ෂේත‍්‍රයට බිහිව ඇතැයි මම තවම විශ්වාස නොකරමි. සුනිල් ආරියරත්නයන් විසින් චිත‍්‍රපට හතළිහකට පමණ ගීත රචනා කොට තිබේ. සිරිබො අය්යා, බාදුරා මල්, සතර පෙරනිමිති, සසර චේතනා, විරාගය, පෙම් රජ දහන, මඩොල් දුව, දුලීකා, උමයංගනා, අඹුසැමියෝ, සෙයිලම, අබා, කුසපබා එසේ දායක වූ චිත‍්‍රපට අතුරින් කිහිපයක් පමණි. මෙහි විශේෂත්වය වන්නේ මේ චිත‍්‍රපටවල ගීතවලට ඒ ඒ වර්ෂවල ජනාධිපති, සරසවි, ස්වර්ණ ශංඛ ආදී ශී‍්‍ර ලංකාවේ ලැබිය හැකි ඉහළ ම සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීම යි.

මේ හැරෙන්නට ටෙලි නාට්‍යවලට රචනා කරන ලද ගේය පද රචනා සඳහා සුමති ටෙලි සම්මාන, රයිගම් ටෙලි සම්මාන, දෙරණ සිනමා සම්මාන, සිග්නිස් සිනමා සම්මානවලින් ද මෙතුමෝ පිදුම් ලැබූහ.

ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාල විද්‍යාර්ථීන්ගේ විවිධ කලා කුශලතාවන්් ඔපවත් කරනු වස්් ඇරඹූ නල මුදු සුව`ද කලා මංගල්‍යයත්, පහන් තරු වාර්ෂික උලෙළ, ගී පැදුර එළිමහන් ප‍්‍රසංග ආදියෙන් බිහි වූ නව නිර්මාණකරුවෝ මහත් පිරිසකි. ඔවුහු එතුමන්ට ණය ගැති බව මේ මොහොතේ මම සටහන් කොට තබමි. එසේ ම විද්‍යෝදය සාහිත්‍ය සම්මාන උලෙළ ආරම්භ කළ දා පටන් සාහිත්‍ය මාසයේ පළමු වන සාහිත්‍ය උළෙල ලෙස එය ඉතිහාසයට එක්වන්නේ ය. මේ සියලු කාර්යයන්හි නිර්මාතෘවරයා වන්නේ ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියත්නයන් වීම මෙහි ඇති විශේෂත්වය යි.

විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියෙහි සේවයෙහි නියුතු ව සිටිය දී යට කී ක්‍ෂේත‍්‍රයනට දායක වූ මෙවැනි නිර්මාණකරුවකු මගේ ජීවිතයේ මට හමු වී නැති බව සිහිපත් කරන්නේ මහත් අභිමානයෙනි. එතෙක් මෙතෙක් නිර්මාණ කාර්යය උදෙසා ඉටුකළ සේවය වෙනුවෙන් ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් දිනා ගන්නා ලද ගෞරව නාම එයට සාක්‍ෂි දරයි. විශ්ව ප‍්‍රසාදිනී සම්මානය, විද්‍යෝදය විභූෂණ ගෞවර නාමය, සාහිත්‍ය කලා ශිරෝමණී ගෞරව නාමය, ශ‍්‍රී ලාංකේය දෙමළ විද්වතුන් වෙතින් පිරිනැමෙන කම්බන් සම්මානය, ශ‍්‍රී ලංකා ශිඛාමණී යනාදි ගෞරව සම්මාන මේ අතර වෙයි.

මෙකී නිර්මාණාත්මක කටයුතුවලට අමතරව විවිධ ආයතන සහ ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර සරසවියේ ම පරිපාලන තනතුරු රැුසක් දරා ඇති මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න සිංහල සහ ජනසන්නිවේදන අධ්‍යයනාංශයේ අංශ ප‍්‍රධානවරයා වශයෙන් ද එතුමා නාමික වශයෙන් විශ‍්‍රාම ගන්නා දිනය වන අද දක්වා ම සනාතන සභාවේ සාමාජිකයකු වශයෙන් ද කටයුතු කෙළේ ය.

සිංහල සාහිත්‍යයෙහි අප නුදුටු තැන් පෙන්වා ගේය පද සාහිත්‍යයට මෙන් ම ක‍්‍රිස්තියානි, දෙමළ ආදි සාහිත්‍යයන්හි රසමුසු තැන් හෙළි කොට දේශීය මෙන් ම ජාත්‍යන්තර සම්මානයන්ගෙන් ද පිදුම්ලත්, සුවහසක් වූ සිසු පරපුරකට දැනුම බෙදු, සුුවහසක් රසිකයන් රසාලිප්ත කළ මහැදුරු සුනිල් ආරියරත්නයනි, ඔබට විශ‍්‍රාම යෑමට ඉඩක් කොහිද? ඔබ වැඩ කිරීම යළිත් ආරම්භ කළ යුත්තේ විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ඉසිඹුලත් මෙහොතේ සිට යැයි මට සිතෙයි.

ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයීය වෘතාන්තය ලියා තබා ඔබ උගත් ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට ඔබට ඇති ණය ප‍්‍රමාණය අඩකින් අඩු කරගත්තේ ය. ඉතිරි අඩ ණය පියවනුයේ විද්‍යෝදය විශ්වවිද්‍යාලයේ නිර්මාතෘ, ප‍්‍රථම උපකුලපති පණ්ඩිත ශිරෝමණී වැලිවිටියේ ශී‍්‍ර සෝරත නාහිමියන් සකල විශ්වවිද්‍යාල විද්‍යාර්ථීනට දැක ගනු වස් උන් වහන්සේගේ ලෝහමය ප‍්‍රතිමාවක් විශ්වවිද්‍යාලය මධ්‍යයෙහි ස්ථාපිත කොට තැබීමෙනි. එහිමියන් ප‍්‍රාර්ථනා කළ ආකාරයට ම ඔබ විදුදය මෑණියන්ට ණය නැති ශ්‍රේෂ්ඨ විදුදය පුත‍්‍රයෙකි.

ජ්‍යෙෂ්ඨ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයෙනි.
ඔබට චිරං ජයතු !

මහාචාර්ය සම්පත් අමරතුංග
උපකුලපති
ශී‍්‍ර ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලය
ගංගොඩවිල,
නුගේගොඩ